Streszczenie
Login to watch the webinar
Webinaria
4 miejscowe przeszkody w procesie gojenia - Nadaktywność bakteryjna
- Typ
- Nagrane webinarium
- Language
- PL
- Przewodniczący obrad
- Krzysztof Sumiński
Wprowadzenie
Zgodnie z wynikami najnowszych badań, statystyką oraz doświadczeniami empirycznymi, bakterie wykazują oporność na niemalże wszystkie dostępne rodzaje antybiotyków; a nawet rosnącą tolerancję na inne środki antybakteryjne, mające zastosowanie w leczeniu ran. Poniekąd sami jesteśmy temu winni, gdyż panujące latami przekonanie o pozytywnym wpływie stosowania antybiotyków w każdym przypadku występowania stanu zapalnego prowadziło do ich nadużywania. Bakterie w formie planktonowej lub biofilmu są obecne niemalże w każdej ranie przewlekłej, więc zamiast prowadzić z nimi walkę lepiej zmusić je do współpracy – przecież większość bakterii w ranie to naturalna flora bakteryjna. Czy obecność bakterii stanowi przeszkodę w procesie gojenia rany? Nie. Przeszkodą w procesie gojenia jest ich aktywność, efekt ich żerowania, wydzielania toksyn, uszkadzania komórek pacjenta, co w efekcie utrzymuje przewlekły stan zapalny.
Jeśli zmodyfikujemy środowisko rany tak, aby było ono niekorzystne dla bakterii - ich liczba spadnie do poziomu fizjologicznego, a efekt aktywności będzie miał marginalne znaczenie dla procesu gojenia rany. Wytyczne WUWHS (Światowej Unii Towarzystw Leczenia Ran) wskazują na zastosowanie opatrunków NMWD (bez zawartości substancji czynnych) w leczeniu ran zakażonych z objawami nadaktywności bakteryjnej, w przewlekłym stanie zapalnym. Brak zawartości substancji czynnych, w tym również antybiotyków i innych środków antybakteryjnych powoduje, że bakterie nie mają możliwości obrony ani wywołania oporności bądź tolerancji. Mechanizmy działania opatrunków NMWD opierają się o zjawiska fizyczne i chemiczne, które umożliwiają debridement (oczyszczenie rany), absorpcję (wstępne wchłonięcie patogenów do rdzenia chłonnego opatrunków), sekwestrację (wychwycenie patogenów z treści pochłoniętej), retencję (trwałe związanie mikroorganizmów w superchłonnym polimerze SAP) i finalne usunięcie wraz ze zmianą opatrunku.
W czasie tego webinaru szerzej przedstawimy zjawiska towarzyszące nadaktywności bakteryjnej oraz opatrunki służące do usuwania tej przeszkody w procesie gojenia.
Jeśli zmodyfikujemy środowisko rany tak, aby było ono niekorzystne dla bakterii - ich liczba spadnie do poziomu fizjologicznego, a efekt aktywności będzie miał marginalne znaczenie dla procesu gojenia rany. Wytyczne WUWHS (Światowej Unii Towarzystw Leczenia Ran) wskazują na zastosowanie opatrunków NMWD (bez zawartości substancji czynnych) w leczeniu ran zakażonych z objawami nadaktywności bakteryjnej, w przewlekłym stanie zapalnym. Brak zawartości substancji czynnych, w tym również antybiotyków i innych środków antybakteryjnych powoduje, że bakterie nie mają możliwości obrony ani wywołania oporności bądź tolerancji. Mechanizmy działania opatrunków NMWD opierają się o zjawiska fizyczne i chemiczne, które umożliwiają debridement (oczyszczenie rany), absorpcję (wstępne wchłonięcie patogenów do rdzenia chłonnego opatrunków), sekwestrację (wychwycenie patogenów z treści pochłoniętej), retencję (trwałe związanie mikroorganizmów w superchłonnym polimerze SAP) i finalne usunięcie wraz ze zmianą opatrunku.
W czasie tego webinaru szerzej przedstawimy zjawiska towarzyszące nadaktywności bakteryjnej oraz opatrunki służące do usuwania tej przeszkody w procesie gojenia.
Dowiedz się więcej na te tematy
Uzyskaj dostęp do ponad 200 abstraktów naukowych, publikacji, webinariów i e-learningu, aby poszerzyć swoją wiedzę na temat leczenia ran.